Perşembe, Şubat 7

*1 - Selim Ağa


                “Artık 71 yaşındayım Hüma. Ve ölümümün yaklaştığını biliyorum. O kitap geldiğinden beri her şey değişti. Adına “Vicino” dedikleri kitap. Onun peşinden gitmeye karar verdiğimde 17 yaşındaydım. İlk görevim Macaristanda idi. Daha sonra Vietnam Savaşı, ardından Çekoslovakya. Portekiz, Romanya, Almanya ve dahası.. Hepsi de adalet içindi, özgürlük içindi, insanların inandıkları şeyleri rahat yaşayabilmeleri içindi. Ya da.. biz öyle sanıyorduk.”

                Yaşlı adam İzmir’in Güzelbahçe denilen ve adı gibi güzel olan bölgesindeki villasında oturuyordu. Uzun ve geniş pencerelere sahip bu odada, sonsuz ve eşsiz deniz manzarasını seyrediyor bir yandan eşiyle sohbet ediyordu. 1 Eylül 1939’da doğmuş olan Selim kaderin bir cilvesidir ki doğduğu günde başlayan 2. Dünya Savaşı onun da hayatını savaştan savaşa sürüklemiştir. Lakin uzun zamandır bu villaya çekilen Selim. Kendisini ve yaptıklarını sorgulamaya ve “Vicino” ile çok fazla vakit geçirmeye başlamıştır.

                “Ya da.. biz öyle sanıyorduk. Bir sürü ölüm ve bir sürü fikir. Ve ikisinin de birbirine bağlı olması. Kimisi işe yaradı kimisinde başarısız olduk. Tabi bunlar o zaman bize söylenenlerdi. Şimdi ise tamamen başarısız olduğumuzu düşünüyorum. Bu savaşta kaç kişi var bilmiyorum. Ama savaştakilerin çoğunun ne için savaştığını bilmediğini biliyorum. Hepsinin amacı verilen emirleri uygulamak. Fakat ne için? İşte hayatımızı acı kılan bunlar oldu. Fakat sen bunlar için beni uyarmıştın Hüma. Özür dilerim.. Seni dinlemediğim için.”

                Hüma bu sırada Selim’in elini tuttu. Sevgiyle gözlerinin içine baktı. Onca yılın getirdiği zorluklara rağmen beraberliklerini sağlayan sevgiyle.

                “Önemli değil Bey. Geride kaldı her şey. Artık beraberiz. Sonsuza dek.”

                Selim elinde olmadan ağlamaya başladı.

                “Evet bitti Hüma. Sakin bir hayat geçirmek güzel. Fakat Tarık için pek de geçerli değil bu durum.”

                Tarık evin dört çocuğundan üçünsüydü. Selim aralarında en çok onu kendisine benzetse de bir yandan da çok endişeleniyordu. Gerçi hoş artık 36 yaşındaydı ama bir baba olarak ona daha çok göz kulak olabilmek istiyordu. “Nerede o eski Selim, iyice çöktük artık..” diye geçirdi içinden.

                Ve o sırada Tarık kendine has olan tarzıyla gürültülü bir şekilde içeri girdi. Henüz o geniş salona gelmeden bağırmaya başladı. Selim artık yaşı sebebiyle güç duyuyordu hem de Hüma ile konuşmaya daldığı için dikkatini oraya vermemişti.

                “Sarsılmaz, yıkılmaz, o şahin gözleriyle bir baktı mı kimse ona yaklaşamaz! Onun adı Selim Ağa, herkes ayağını denk alacak aga!”

                Babasını gerçekten çok seviyordu ve onun hikayelerini dinlemeyi de seviyordu. Fakat içeri girdiğinde ilk defa böyle görüyordu babasını.

                “Baba?! Kiminle konuşuyorsun?”

                Selim şaşırmış bir şekilde oğluna döndü. “Nesi var bunun” acaba diye bir bakışla konuşmaya başladı.

                “Annenle konuşuyorum evlat. Ne var bunda bu kadar şaşıracak?”

                “Fakat o yok Baba?”

                Selim çok daldığını fark etmişti. “Tabi ya!” dedi kendi kendine. Oğullarından bu durumu saklıyordu. Oysa şimdi yakalanmıştı. Onu şizofren sanacaktı oğlu. Belki de sanmayacaktı fakat o öyle hissediyordu.

                “Anlıyorum Baba, onu çok özlüyorsun ama o 20 yıl önce gitti. Vase Miskin’de. Her şeyin bittiği gün Baba.”

                Selim ağlayarak oğluna sarıldı.

                “Evet, her şeyin bittiği gün..”